Czas wysusza źródła
Brakuje soków
Niedoborem
W życia kwiatach
Dusz pustych chłód
Wewnątrz strzelistych komnat świata
Nuda życia i sromota
Z wolna schyłek zapowiada
Gotyckie wrota rdzą czasu
Chylą się ku zmierzchowi
Postur ugiętych starością
Katakumby wilgocią mroczne
Zioną chłodem tęsknoty
Jakby głodne kości
Czekają ofiar
Przemijania..

Komentować mogą tylko zalogowani użytkownicy. Jeśli nie masz jeszcze konta, możesz się zarejestrować.

---

Interesujący i refleksyjny wiersz. Wciąga jak magnes

• Autor: Edyta37 Dodany: 06.12.2017, 16:26

Głęboki refleksyjny dobry...

• Autor: ZOLEANDER Dodany: 06.12.2017, 15:59

Niedobór cielesny..i na to już nie ma rady:(czasu nie przekupisz..Ale w Duszy jeszcze może pojawić się ciepło..
Pozdrowionka Nieziemski:)***

• Autor: hera41 Dodany: 06.12.2017, 12:37

....trochę straszny, ale... ciekawy

• Autor: halszka Dodany: 06.12.2017, 10:46

Twój wiersz, to przestroga, żeby żyć tak, aby czas nie wysuszał naszych źródeł ..

• Autor: polana Dodany: 06.12.2017, 09:16

Trochę mrożący krew w żyłach,
w odniesieniu do życia to nic tylko się
bać...Nie mniej dojrzały piękny wiersz*****

• Autor: krysta Dodany: 06.12.2017, 08:23

ciekawy

• Autor: Doctor Hrupkowski Dodany: 06.12.2017, 00:59