Burzliwy poranek poety

W ciemnych chmurach wolno gaśnie zorza,
za świtaniem coraz bliżej deszcz,
jak z otchłani powstająca groza,
patrząc na nią, strachu czujesz dreszcz.

Uciekają chwile spod twych powiek
ku tym oczom, w których skrył się grzech,
pijesz puchar łez za czyjeś zdrowie,
nim przebaczysz nieżyczliwy śmiech.

Umierają w rym zamknięte słowa,
kto przeczyta mroczną życia treść?
I na górę trudno iść od nowa,
aby na nią ciężar życia wnieść.

Czekasz, aż snów smutki ukołysze,
zanim w niebyt je zabierze, czas,
zanim jeszcze jeden wiersz napiszesz -
w czyimś sercu chciałbyś skruszyć głaz.

Za oknami przekrada się burza,
pragnąc wedrzeć się w poezji świat -
wiersz twój cały w deszczu się zanurza
i szaleje w strofach zimny wiatr.

09.01.2018