Twoje koszule

Nie możesz mi dać, czego chcę:
wspólnych nocy i kaw o poranku,
nie policzymy razem gwiazd
patrząc w księżyc na ceglanym ganku.

Oddzielnie dzień przeżyjemy -
ot tak chciał los, czy przeklęty traf,
osobno legnę w śnieżnej pościeli
zmęczona gonitwą niewspólnych spraw.

Nie będę złościć się za bałagan,
bo zdjętych koszul nie rzucisz w kąt,
nie będziesz obok, gdy łza popłynie
i wszystko z hukiem wypadnie z rąk.

Nie zwrócisz nigdy dni zmarnowanych
co skradł na zawsze, przed laty czas zły,
nie ofiarujesz sukni białej,
ni dziecka płaczu, co przerywa sny.

Czemu więc czekam na ciebie w oknie?
Zapalam lampę nadzieii po zmroku?
Dlaczego ginę, dlaczego gasnę?
gdy w ciszy nie słyszę twych kroków.